به میزانی که از خودت بیرون بیایی، رشد کردی و انسانی و منیت را می توانی از بین ببری.
در دنیایی که مدام و مدام روی «من» و «منیت ها» تبلیغ میشود، معناهای درونی کمرنگ میشود و رشد روحی اتفاق نمیافتد.
منظور این نیست برای ساخت زندگیمان تلاش نکنیم،اصلا، اما مدام زور زدن برای بالارفتن از نردبان، ما را خسته و افسرده میکند
لذت واقعی و رشد روحی در عفو و بخشش و انسانیت و بیرون آمدن از خود است. اتفاقا وقتی می بخشی، به کائنات این پیام را مخابره میکنی که تو ثروتمندی، و باز هم ثروت برایت میبارد!
البته با یک نیت خالص
اگر از من من کردنها (منیت) کم کنیم هم خیلی لذت بیشتری می بریم هم رشد بالاتر
وقتی معناهای درونی کمرنگ می شود وقتی یک آدم از درون پوچ و خالی می شود، تمام تلاشش را روی دیزاین و خوشگل کردنِ بیرونی می گذارد!
این همه آرایش و جراحیهای زیبایی، این همه چشم و همچشمی، این همه خشم و عصبانیت، نشان می دهد حالمان خوب نیست
چرا؟ چون رشد نکردهایم! بدنهای بزرگ شدهایم در روحهای کوچک و بچه
اما بیاییم برای هم دعا کنیم و تلاش کنیم برای رشد. خیلی خودخواهی اگر فقط برای خودت دعا میکنی!! یا برای خودت و خانوادت!! بقیه چی پس؟! آدمها، حیوانات، گیاهان و…
تاجایی که میشه از منیت خودتان کم کنید و تکبر را از زندگی تان بیرون ببرید تا یک زندگی خوبی را تجربه کنید.
پیشنهاد می کنم مقاله دیگران درباره ما چه فکری می کنند را مطالعه کنید.